Kaçak ve sürgün hayatın umutsuzluğundan, dostluğa ve yoldaşlığa uzanan bir yakınlaşmanın hikâyesi. 

     Her ne kadar kışa dönse de mevsim, tipiye inat açar kardelenler. 

     Yok sayar zemheriyi. 

     Oysa bir müjdedir bahar, umududur bütün renklerin. 

     Yerden bir avuç toprak alıp avcunun arasından süzerken, 

     "İmanım... İnsanın dünyası işte bu bir avuç toprak. Bu toprak, ömrümüzün başı ve sonudur. 

     Ayaklarının altında da olsa bu toprağı değersiz görmeyesen. Çünkü yetmiş iki millet ki birbirine karışmış aynı topraktan beslenir. Aha bu toprağa düşen beşeri kanı, bunu anlayanla anlamayan arasındadır. 

     Yani vicdanla şeytan arasında. 

     Bu toprak ki parsellendikçe, sınırları oldukça, olanla olmayan arasında kanla sulanmaya devam edecektir."