Sonrasında en başta söylenmesi gerekirken 3,5 sene sonrasına ertelenmiş bir teşhis daha. Kısacası 2. imtihanın başlangıcı. Oğlumuza eğitim kurumuna gidebilmesi için ramın onaylaması gereken raporu almaya gittiğimizde yüzümüze söylenme gereği dahi duyulmadan, oğlumuzun OTİZMLİ olduğunu elimize tutuşturulan raporun üzerinden okuyoruz. 

     Bunca yıllık epilepsiden kurtulup normale döneceksin hayalimizse koca bir yalana dönüşüyor. Otizmle ilgili edindiğimiz bilgi ve okuduklarımızla yıkılan umut duvarlarının altında kalan bir enkazdan farksız… Yıkılma, kahrolma dönemini bir kenara bırakıp, otizmi de omuzlarımıza ve yüreğimize yükleyip imtihanımıza şükrederek, bir yandan iyileşebileceğini hayal edip bir yandan da ya başaramazsak korkusuyla düşüyoruz mücadele yolumuza. Evet ömrüne ömür adadığım; bugün dünden daha da güçlü olma zamanıydı kısaca…