Ülkesinin uzağı “Şilîya”... 

Gever, yine tansiyonu yükselmiş bir şehirdi. Üstüne serpiş serpiş yağmur düşüyordu. Ama roman soluksuz bir aşkın takvim yapraklarını döke döke sürüyordu. Devlet tutanaklarına geçen isimlerin öldürüleceği, işkence edileceği günlerde geçer bu aşkın vakti. Birbirinden uzak yaşamlar, birbirine yakın ölümlerden beterdi. Bazen, ülkenin kokusunu anımsar, bazen bir dağ yamacını, bazen bir kara aksanlı sohbeti, bazen kaçak çayını… Nereye dönerseniz, bakarsanız, yürürseniz bir özlem olur… Aşk sürgünde, kilometrelerce ötede en çok ölüme benzer. Ve gelir Kırklar Dağı'na; matemin ana yurdunda yürek yakar. “Şilîya” ne toprağa sığar, ne güneşe, ne aya, ne gökkuşağına… Onun ebedi ikametgâhı yürektir. Dolanır dilden dile efsane olur. 

                                                                                                                                                                             İrfan Sarı